Η ιεροσυλία και η φύση .(του Γιώργου Σταματόπουλου, δημοσιογράφου-συγγραφέα)
του Γιώργου Σταματόπουλου, δημοσιογράφου-συγγραφέα
Bρυξέλλες – Φενεός τέσσερις ώρες δρόµος είναι [οδικώς και εναερίως]. Από το κέντρο αποφάσεων των καπιταλιστών, στη γαλήνη και την ηρεµία της «Πασιθέας», στο χωριό Φενεός, ανάµεσα στα βουνά της Κορινθίας-Αρκαδίας-Αχαΐας.
Πριν από τη γαλήνη κυριαρχούν τρικυµίες και αναποδιές – και οχληρά συναισθήµατα.
Πρώτον, το πολιτιστικό έγκληµα, που συντελείται στο Κιάτο, στο πανέµορφο κτίριο του ΑΣΟ (Αυτόνοµος Σταφιδικός Οργανισµός), πετρόκτιστο, δίπλα στη θάλασσα, µε τέσσερις τεράστιες αίθουσες που επικοινωνούν µεταξύ τους µε πελώριες συρόµενες, ξύλινες πόρτες.
Εργο τέχνης οι εσωτερικοί τοίχοι, σµιλεµένοι από τα αποτυπώµατα της σταφίδας που συγκέντρωναν εκεί, 19ο και 20ό αιώνα, οι σταφιδοπαραγωγοί της Κορινθίας. [Σταφίδα: σήµα κατατεθέν, εµπορικό και πολιτισµικό της οικονοµίας της χώρας, που την κράτησε «όρθια» στην προσπάθεια να γίνει ευρωπαϊκό κράτος].
Και τι κάνουν σ’ αυτό το πολιτισµικό και ιστορικό µνηµείο οι τοπικοί άρχοντες; Του αφαιρούν την «προσωπικότητα», το σοβατίζουν (!) οι αθεόφοβοι. Το είδα µε τα µάτια µου και κόντεψα να πάθω συγκοπή. Τα τεράστια καδρόνια, που υποβάσταζαν τη σκεπή και λάµπρυναν τον χώρο µε τη διαβολεµένη χιαστί αρχιτεκτονική τους, αντικαταστάθηκαν από κάτι µίζερα µικροσκοπικά (πιο ανθεκτικά, θέλησαν να δικαιολογηθούν οι «άρχοντες»).
Μπαίνεις µέσα και παγώνεις· δεν νιώθεις πια [αφού δεν βλέπεις] τον ιδρώτα των προγόνων και τους προγονικούς καρπούς που είχαν ενσωµατωθεί στους τοίχους του κτιρίου.
Βεβήλωση της ιστορίας, της παράδοσης, του πολιτισµού, της τέχνης. Ιεροσυλία· σπαράσσει αυτό το έγκληµα. Δυστυχώς η τοπική κοινωνία δεν αντέδρασε. Γούστο που υπάρχει («ιερό» γούστο) στην όµορφη πόλη.
Θλίψη και στη διαδροµή. Δυο γέφυρες να έχουν καταπέσει επειδή ουδέποτε υπήρξε µέριµνα για την ελαφρά συντήρησή τους. Απογοήτευση και στον τρόπο που έχουν εµφυτευθεί στον δηµόσιο δρόµο οι οπτικές ίνες· όπου να ‘ναι.
Ευχάριστη όµως διάθεση µας καταλαµβάνει όταν φτάνουµε στο ύψος του αρχαιολογικού χώρου της Στυµφαλίας λίµνης. Πολλά αυτοκίνητα. Τι συµβαίνει; Να: µετά από χρόνια η λίµνη επανεµφανίζεται. Εχει νερό (!) έως την άκρη του δρόµου.
Πλέον εκεί που έβλεπες έναν απέραντο καλαµιώνα, τώρα βλέπεις λίµνη. Λίµνη! Νερά! Η φύση επιστρέφει. Ευκαιρία για όσους έβλεπαν αντί λίµνη καλάµια παντού. Υπάρχουν ακόµη τα καλάµια, αλλά µέσα σε άφθονα νερά. Δεκαετίες είχα να δω τη λίµνη στην «ολότητά» της, στο νερένιο της περιβάλλον.
Τελικά, µόνο όπου η φύση είναι… φυσική, είναι φυσικό και το περιβάλλον. Οπου παρεµβαίνει η ανθρώπινη κακογουστιά, χάνεται κάθε ίχνος αισθητικής και σεβασµού προς το αείρροον της Παιδείας.